Od najdawniejszych czasów w klasztorach odmawiano 150 Psalmów Dawidowych. Mnichom i wiernym trudno było nauczyć się ich na pamięć. Około 850 roku zaproponowano, by odmawiać 150 razy modlitwę „Ojcze nasz”. Aby się nie pomylić używano kamyków lub węzłów na sznurkach. Tak powstawał różaniec.
W XIII wieku Cystersi opracowali modlitwę zwaną różańcem. Wtedy też pojawiły się tajemnice różańcowe znane dziś. Około 1350 roku ukształtowała się formuła modlitwy „Zdrowaś Mario”, która również znalazła miejsce w różańcu. W XIV wieku przed każdą dziesiątką „Zdrowasiek” wprowadzono modlitwę „Ojcze nasz”. Przez wieki odmawiano 15 tajemnic podzielonych na Radosne, Bolesne, Chwalebne. Ostateczną formułę wprowadził dominikanin Albert de Castella w 1521 roku. Dopiero papież Jan Paweł II wprowadził Tajemnicę Światła mówiącą o publicznej działalności Jezusa. W 1885 roku papież Leon XIII polecił odmawiać różaniec w październiku oraz wprowadził do Litanii wezwanie „Królowo Różańca Świętego...”.
W historii kościoła możemy znaleźć informacje o licznych cudach związanych z tą modlitwą. Dotyczyły one zwrotów akcji podczas bitew, wojen (między innymi z innowiercami) czy cudownych ocaleń.
Postać Maryi z objawień w Lourdes (1858 r) i Fatimie (1917 r) miała w ręku różaniec i jest z nim przedstawiana na obrazach.
W naszym kościele parafialnym, w październiku, na jednym z ołtarzy widzimy obraz Matki Boskiej Różańcowej. Towarzyszą jej postacie św. Katarzyny ze Sieny (Sieneńskiej) i św. Dominik.